ΚΟΙΤΑ! Τι βλέπεις; Τι καλοσύνη έχουν τα μάτια μας που λειτουργούν. Και εμείς; Τι τους προσφέρουμε; τίποτα! Μονάχα εξαπάτηση, ναι μονάχα εξαπάτηση! Τι άθλιο μα την αλήθεια. Τα υποβάλλουμε ολοένα και περισσότερο να βλέπουν το ίδιο θέαμα.
Πλανιέμαι στη πρώτη λέξη που μου έρχεται στο νου. Γη! Θάλασσα, κύματα, αλμύρα, βυθός, ήλιος. Βουνό! Νάπη, ποτάμια, δροσοσταλίδες, χιόνι. Ορίζοντας ανοιχτός, όσο μακριά μπορεί να φτάσει το μάτι. Βαρέθηκα να τα βλέπω μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών και στη τηλεόραση. Πόσο απαντέχω να τα δω. Θέλω να ζήσω, να καταλάβω κάτι παραπάνω, κάτι δυνατότερο, κάτι περισσότερο από τη ζωή. Πέρα από τις δόσεις, τις κάρτες, το ενοίκιο, τη κίνηση, τις μικρές διακοπές, τη ψευδαίσθηση, την υποκρισία και τη ψευτιά!
Επιτέλους, το όνειρό μου πραγματοποιείτε. Φεύγω! Πριν με προλάβει ο χρόνος...